Τρανέ, Πορφυρογέννητε Δεσπότη,
Παράτα κάτω το σουβλί!
Στον Θεό που λατρεύουμε κι οι δυο,
Φύλαξε το στα κάστρα τα δικά σου,
Τούτο δεν είναι γι’ ανθρώπου σάρκα,
Είναι για της Λαμπρής το πανηγύρι.
Αύγουστε! Μη μας σουβλίζεις ζωντανούς,
Είν’ αρκετή για μας η θράκα της ζωής.
Ήλιε, μη μας τυφλώνεις.
Θα πεθάνουμε Ήλιε,
Θα πεθάνουμε
Κι εμείς κι εσύ.
Εμείς θα ξαποστάσουμε
Στον ίσκιο μιας ανεμώνης,
Εσύ που θα βρεις αναπαμό,
Που θα βρεις λύτρωση;
Βγήκαμε απ’ τον χορό της νιότης
Κι αλωνίζουμε στα μαρμαρένια αλώνια
Το σιτάρι της πατρίδας.
Πολέμα αντρίκια,
Μην φοβάσαι την νιότη και την παλικαριά.
Μην σταματάς με το σουβλί το πανηγύρι,
Πανηγυριώτη του θανάτου, Αύγουστε,
Σταμάτα ν’ ανοίγεις τάφους,
Σε τούτη την άκρη της Γης.
Τι είναι δικό σου και δικό μου;
Είναι δικός μας και των δυο
Ο ίδιος Θεός, ο ίδιος ήλιος!
Αυτό δεν φτάνει;
Μοντρεάλ, 25 Φεβρουαρίου 1990