(Αφιέρωμα στον Έλληνα Δάσκαλο της Διασποράς)
Είσαι εσύ Φως, «επί την λυχνίαν»
Που φέγγει τριγύρω, ανέσπερον.
Στο απέραντο πέλαγος, πολιτειών μακρινών,
Μεγάλα καράβια τσακίζονται στην τραμουντάνα,
Τα βυθίζει η θαλασσοταραχή.
Μα τα μικρά τρεχαντήρια κι οι σκούνες,
Που φτάνουν από τον Νοτιά,
Βρίσκουν απάνεμη γωνιά, κι αράζουν όμορφα,
Γιατί είσαι εσύ Φάρος,
Που σκορπά τα σκοτάδια.
Με το χέρι ακουμπισμένο στο ιερό βιβλίο,
Σπέρνεις μέχρι τους Πόλους,
Την λαλιά που έφτασε ως τον Ινδό.
Εσύ ρίχνεις τροφή, στα χελιδόνια της Οικουμένης,
Και μαστορεύεις στις άκρες της Γης,
Τους νέους Τσακάλωφ και τους Σκουφάδες του Γένους,
Για καινούργιους αγώνες, σε αετοβούνια ειρηνικά.
Μοντρεάλ, Οκτώβριος 1989