(«Ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος,
και πάντων διάκονος» Κατά Μάρκον, θ’ 35).

Μη με σκοτώνεις, γιε του Πηλέα ένδοξε,
με μάνα σου την Θέτιδα, την κοσμοξακουσμένη,
και της γενιάς σου ρίζα δυνατή, ο τρισμεγάλος Δίας!
Ελέα με, τι είμαι παιδί, στην όμορφη μου νιότη,
Κανένα εγώ δεν έβλαψα, ποτέ εις την ζωή μου.
Με καρτερά η μάνα μου κι ο κύρης να γυρίσω,
γέρος σοφός, ο Πρίαμος, κι η φρόνιμη Εκάβη,
εις τα βαθιά τους γηρατειά να μ’ έχουν αποκούμπι,
Αφού εσύ θανάτωσες πολλά απ’ τα παιδιά τους.
Μη μου τρυπήσεις γοργοπόδαρε, με το χαλκό κοντάρι
τα σπλάχνα και στου Άδη στείλεις με τα μουχλιασμένα κάστρα.
Λυπήσου την γυναίκα μου, τ’ αγέννητο παιδί μου,
Σπλαχνίσου μας λιοντόκαρδε και δείξε καλοσύνη,
Τι γέμισες τον Σκάμανδρο κουφάρια από νέους
Και τα θολά του τα νερά κοκκίνισες με γαίμα.
Την περισσή την δύναμη που σούβαλε ο Δίας,
Στα χέρια και στα πόδια σου, ο νεφελοστοιβάχτης,
Μην το θαρρείς σ’ την έδωσε εσύ για να σκοτώνεις,
Με το βαρύ το χέρι σου, το δίστομο σπαθί σου,
Που το σηκώνεις δίχως έλεος σε κεφαλές και σπλάχνα
Νέων ανδρών που έστειλε η δοξασμένη Τροία,
Γλυκιά πατρίδα μας εμάς, που εσείς ήρθατε ξένοι,
Και να πατήσετε ζητάς τα υψηλά της κάστρα.

Την δύναμη πολέμαρχε, αντρειωμένε Ρήγα,
Βάρτην στ’ αλέτρι κι όργωσε την Γη για να καρπίσει
Και στο δρεπάνι βάλε την, σιτάρι να θερίσεις,
Να φάει μάνα και παιδί, να φάνε νιοι και γέροι.
Ο πρώτος εις την δύναμη τους άλλους να φροντίζει.

Την λύσσα πούχεις μέσα σου, γήτεψε την να γίνει
Αγάπη κι έρωτας μαζί, κι έλα αγάπη δώσε,
Κανεί πια όλο θάνατο τα χέρια σου να σπέρνουν.
Θα είμαι φίλος δίπλα σου, καρδιακός σου θάμαι
Αδέλφι και καρτάσιης σου να σου παρασταθώ
Σ’ όποια στιγμή με χρειαστείς, που αδελφό δεν έχεις.

Δέξου την ικεσία μου να γίνουμε αδέλφια
Τι είμαι κι εγώ ρηγόπουλο, σπορά ’μαι του Πριάμου
Και βυζανάγιωμα ακριβό εγώ ’μαι της Εκάβης.
Μέσα από τα χέρια μας μόνο ψωμί να βγαίνει
Να το μοιράζουμε ζεστό σε όποιον έχει ανάγκη.
Να βγαίνει και γλυκό κρασί που την καρδιά εφραίνει.

Πέταξε κάτω το σπαθί, έλα ν’ αγκαλιαστούμε
Κι από το σφυχταγκάλιασμα να γεννηθεί Ειρήνη...