-Φίλε Αχμέτ,
Έλα κι εσύ στον καφενέ,
Να πιούμε κόκκινο κρασί
Της Πιτσιλιάς
Και μέσα στο μεθύσι το θολό,
Να τραγουδήσουμε στην γλώσσα του καθένας,
Τραγούδια της πατρίδας μας.
Ξέχασε Αχμέτ
τον γιο τον σκοτωμένο,
παίζει κρυφτό στ’ αλώνια του χωριού μας,
μαζί με τον Αντρέα,
παιδί της πρώτης μου νιότης.
Πήδα τον φράχτη
Της Πράσινης Γραμμής,
Φίλε Αχμέτ, κι έλα,
Που σου ‘χω γεμάτο το ποτήρι.
Τούτη η Γραμμή που μας χωρίζει,
Πράσινη, μαύρη, κόκκινη,
Ότι κι αν είναι,
Δεν είναι σύνορο δικό μας.
-Σαββή, το ντέρτι της καρδιάς μου τ’ ακατάλυτο,
Χωρεί το το ποτήρι σου, χαρώ σε;
-Γιαχού Αχμέτ,
Κρατώ το δισκοπότηρο,
Που’ ναι η αγάπη, φίλε μου,
Για τον δικό μας τόπο.
Λευκωσία, 1986
Turkish translation of the poem: Yesil Hatta Soylesi
