(Αφιέρωμα τιμής στον ήρωα του Απελευθερωτικού Αγώνα της Κύπρου 1955- 1959, Χαράλαμπο Μούσκο).
Χαράλαμπε μου τέκνον μου και γιε μονάκριβε μου,
Στα σπλάχνα σαν σε κράταγα, Ρήγα σε τραγουδούσα,
Να διαφεντεύεις τη χαρά, τες λύπες να σκορπίζεις.
Σε έκραζα αετόπουλο, λιγνοκυπάρισσο μου,
Ν’ ανοίγεις τες φτερούγες σου, στα όρη ν’ ανεβαίνεις
Και στην ψηλότερη κορφή να χτίσεις την φωλιά σου,
Να έχεις μέσα πέρδικα, την κόρη π’ αγαπούσες,
Να ’χεις και αετόπουλα, κύρη τους να σε κράζουν,
Να σε θωρώ να χαίρομαι, ν’ ανθίζει η καρδιά μου.
Μα τώρα ‘συ ακριβογιέ, κείτεσαι πεθαμένος,
Από το βόλι πού έπεσε στο όμορφο κορμί σου,
Στους Σόλους πάνω εκεί ψηλά, σε μάχη όπου κρατούσες.
Κι είναι φωτιά στα στήθια μου, τρώει τα σωθικά μου,
Χαράλαμπε μου γιόκα μου, ανθέ κι άσπρο μου κρίνο.
Μα όσος κι αν είναι ο πόνος μου, σαν φίδια που με ζώνουν,
Και κλαίω γιατί σ’ έχασα κι ορφάνεψα η μαύρη,
Χαλάλι της της Κύπρου μας, λαλώ της, ο χαμός σου,
Χαλάλι της της Λευτεριάς κι ας είχα άλλους δέκα,
Ακριβογιούς να πέθαιναν για την γλυκιά πατρίδα.
Αγλαντζιά, 12 12 2005
