Οι γυναίκες του Πραστειού ανέθεταν σε επαγγελματίες ράπτριες τα ενδύματα για πιο επίσημη χρήση, όπως εκείνα που φορούσαν στην εκκλησία, σε γιορτές και πανηγύρια, ποικίλες τελετές και δεξιώσεις, π.χ. βαφτίσεις, αρραβώνες και γάμους, εκδρομές και προσκυνήματα.
Οι επαγγελματίες ράφταινες διακρίνονταν σε δύο κατηγορίες: εκείνες έμαθαν το επάγγελμα πρακτικά και αυτές που είχαν συστηματική εκπαίδευση.
Οι παλαιές ράπτριες λειτουργούσαν σε ένα καθ᾽ όλα εμπειρικό επίπεδο, χρησιμοποιώντας πρακτικές μεθόδους. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία από αυτές, η οποία ερχόταν από διπλανό χωριό. Έπαιρνε μέτρα σε κάποια συγχωριανή μου και, αντί να χρησιμοποιεί το συνηθισμένο μέτρο (μεζούρα), έβαζε το ύφασμα πάνω στην πελάτισσά της και υπολόγιζε με το ίδιο το ύφασμα τις διαστάσεις του ενδύματος που θα έραβε: μήκος και πλάτος του τμήματος του ενδύματος πάνω από τη μέση (του μπούστου), το μήκος και το πλάτος της φούστας, του μανικιού κ.λπ.
Με τις πρακτικές ράπτριες και με τις νοικοκυρές που έραβαν τα ρούχα για καθημερινή ένδυση, ο κόσμος βολευόταν. Το γεγονός αυτό δείχνει και τη δική τους συμβολή στην κάλυψη των ενδυματολογικών αναγκών του χωριού και της γύρω περιοχής και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων.
