(Αφιέρωμα στον Τάσο)
Όπως ανέμελα, παιδούλα περπατούσα,
συνάντησαν τα μάτια μου,
την γαλανή θωριά των αμματιών σου.
Χαμήλωσα τα μάτια μου,
δεν άντεχαν την λάμψη της ματιάς σου.
Ήλιος εσύ, Σελήνη εγώ
και τα κλειστά μου μάτια,
η σκοτεινή πλευρά μου, Θεέ μου γιατί;
Μόνο με κοίταξες, δίχως να μου μιλήσεις,
μα πήρα απ’ τη σπίθα των ματιών σου φως
και μήνυμα χαράς,
κι ας χάθηκες στο πρώτο το καντούνι…
Η καρδιά μου, αρχάγγελε μου γαλανέ,
βαφτίστηκε στο φως, της γαλανής θωριάς σου
και περπατώ νειοφώτιστη
και σπέρνω φως τριγύρω!
Αγλαντζιά, 20. 1. 2006
